زهی می کاندر آن دستست هیهات

که عقل کل بدو مستست هیهات

بر آن بالا برد دل را که آن جا

سر نیزه زحل پستست هیهات

هر آن کو گشت بی خویش اندر این بزم

ز خویش و اقربا رسته ست هیهات

چو عنقا برپرد بر ذروه قاف

که پیشش که کمربسته ست هیهات

عجایب بین که شیشه ناشکسته

هزاران دست و پا خسته ست هیهات

مرا گویی که صبر آهسته تر ران

چه جای صبر و آهسته ست هیهات

بده آن پیر را جامی و بنشان

که این جا پیر بایسته ست هیهات

خصوصا جان پیری ها که عقل ست

که خوش مغزست و شایسته ست هیهات

از آن باغ و ریاض بی نهایت

همه عالم چو گلدسته ست هیهات

چو گلدسته ست پوسیده شود زود

به دشتی رو کز او رسته ست هیهات

میی درکش به نام دلربایی

که بس زیبا و برجسته ست هیهات

ز بس خون ها که او دارد به گردن

خرد را طوق بسکسته ست هیهات

شکن هایی که دارد طره او

بهای مشک بشکسته ست هیهات

خمش کردم خموشانه به من ده

که دل را گفت پیوسته ست هیهات